Σας γνωρίζουμε ότι η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) και η Επιτροπή Ευαισθητοποίησης των Νέων, στην οποία συμμετέχουν το Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων, η Διεύθυνση Νέας Γενιάς, το Ίδρυμα Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης - ΚΕ.ΜΕ.ΤΕ., η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας - Ι.Π.Ε.Μ, η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων, η Πανελλήνια Ένωση Εκπαιδευτικών Πολιτιστικών Θεμάτων (ΠΕΕΠΟΘΕ), το Κέντρο Διαπολιτισμικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Συνήγορος του Πολίτη - Συνήγορος του Παιδιού και το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων τους με στόχο την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των νέων ανθρώπων στο προσφυγικό ζήτημα, προκηρύσσουν Πανελλήνιο Διαγωνισμό Μαθητικής Δημιουργίας για το σχολικό έτος 2014-2015 μεταξύ των μαθητών της Γ΄ τάξης  Γυμνασίου και της Α΄ τάξης Λυκείου. Η συμμετοχή στο διαγωνισμό είναι προαιρετική και οι εργασίες θα εκπονηθούν εκτός ωρών διδασκαλίας.

Το θέμα του εφετινού Διαγωνισμού είναι «Η ιστορία του Αζίζ. Αν ήσουν εσύ στη θέση του?».

Εισαγωγή

Ζούμε σε μία εποχή, που ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν αναγκαστεί να ξεριζωθούν από την πατρίδα τους έφτασε για πρώτη φορά τα επίπεδα του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Ο μισός από αυτόν τον προσφυγικό πληθυσμό είναι παιδιά. Παιδιά που είναι πρόσφυγες, παιδιά χωρίς ιθαγένεια, χωρίς πατρίδα, χωρίς οικογένεια ή και παιδιά που βρίσκονται εκτοπισμένα μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Πολλά από αυτά περνούν όλη την παιδική τους ηλικία μακριά από το σπίτι τους. Σε καιρούς πολέμου και βίαιου εκτοπισμού τα παιδιά είναι ακόμα πιο ευάλωτα, εκτεθειμένα σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σε φαινόμενα κακοποίησης ή εκμετάλλευσης.

Μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο αυξανόμενης ξενοφοβίας και αδιαφορίας του κοινού απέναντι στις συνεχιζόμενες  συρράξεις, με τα εκατομμύρια των θυμάτων τους σε όλο τον κόσμο, ο καθένας μας καλείται να αναρωτηθεί κατά πόσο θα μπορούσε να είναι στη θέση αυτών των παιδιών.

Πώς υποδέχονται και αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά στις νέες τους πατρίδες; Γίνεται σεβαστή η διαφορετικότητά τους, η γλώσσα και η θρησκεία τους; Πόσο σημαντική ή και ωφέλιμη μπορεί να είναι η παρουσία τους στο νέο τους περιβάλλον, την καινούρια γειτονιά τους, το νέο τους σχολείο;

Ο Αζίζ είναι ένα από αυτά τα παιδιά. Είναι μόλις 11 ετών, αλλά μοιάζει πολύ μεγαλύτερος. Όχι τόσο λόγω εμφάνισης όσο εξαιτίας της ωριμότητας με την οποία μιλάει. «Δεν παίζω, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ το παιχνίδι, το μυαλό μου είναι γεμάτο με προβλήματα, πολλά προβλήματα», απαντάει με αφοπλιστική σοβαρότητα στην ερώτηση για το αγαπημένο του παιχνίδι.

Το αγόρι φαίνεται να έχει απόλυτη συναίσθηση των ευθυνών που έχουν πέσει στους μικρούς του ώμους: με τον πατέρα να βρίσκεται μακριά από την οικογένεια, έχει πλέον αναλάβει ο ίδιος το ρόλο του προστάτη για τη μητέρα και τα μικρότερα αδέρφια του.

Με την ίδια υπευθυνότητα αντιμετωπίζει ο μικρός Αζίζ και τη φοίτησή του στο σχολείο. Ξεκίνησε να παρακολουθεί τα μαθήματα της Ε΄ Τάξης Δημοτικού στα μέσα Νοεμβρίου και μέσα σε λίγους μόλις μήνες κατάφερε να μάθει να γράφει, να διαβάζει και να μιλάει ελληνικά.

«Εγώ έφυγα γιατί στη χώρα μου δεν ήμουν καλά. Κι εσύ το ίδιο θα έκανες, αν στη χώρα σου στην Ελλάδα, δεν ήταν πραγματικά καλά», θυμάται η δασκάλα του να της λέει σε μια από τις συζητήσεις τους. (Το απόσπασμα αποτελεί τμήμα της ιστορίας «Ένα σχολείο για τον Κανταρά», που έχει δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα της Ύπατης Αρμοστείας με ιστορίες προσφύγων www.unhcr.gr/refugeestories/. Τα στοιχεία που παρατίθενται εδώ έχουν αλλάξει, καθώς δεν έχει σημασία για τις ανάγκες του Διαγωνισμού από πού πραγματικά προέρχεται το αγόρι της ιστορίας ή πού βρίσκεται τώρα. )